Dinsdag 24 oktober 2024
Start a revolution in your heart!
Zo. De blog pagina is aangemaakt. Ik weet trouwens niet hoe je een blog aan moet maken. Dus gewoon lekker simpel datums met tekst.
We zitten vandaag al op de 4e dag dat het Impact Project van start is gegaan. En ik kan het met recht een Impact Project noemen, want impact heeft het. Amai wat was het spannend met de billen bloot te gaan. Of eerlijk gezegd mijn tieten te laten zien. Want mijn rok wordt niet afgedaan, ik trek mijn shirtje omhoog! Das een hele andere beweging. En als je verder kijkt, kijk je naar het hart, deze woont daar heel leuk tussen mijn tietjes.
Het project is gestart vanuit het hart. Mijn hele reis is begonnen vanuit het hart afgelopen jaar. Ik verloor mijn Vader en besloot mijn roer om te gooien. En hier zit ik dan. Starting a revolution in my heart. In een off grid bos huisje mezelf royaal gestalte te geven in een vorm waar je U tegen zegt. Dat zou mijn vader dan gezegd hebben. Met 2 handen voor zijn ogen en knijpende billen. Nu moedigt hij me vooral aan voor 100 mensen te gaan, met een christelijk bedrag van 50,-. Want het moet wél netjes zijn.
Afgelopen jaar was een grote reset. Het sterven van mijn vader veranderde letterlijk iets in mijn huid en hart, alsof er direct een proces werd gestart van letterlijk de lagen in mijn huid en hart die ik had opgebouwd nu ook mochten sterven. Ik zag steeds het beeld van mezelf weer opnieuw de wijde wereld in gaan, maar dan in een andere gestalte, zonder vader. Als grote meid. Nu ben ik al 43 maar je leeftijd zegt niks over de fase waarin je zit. Je kunt in je leven steeds opnieuw een overgangsfase in gaan. En ik ben op de plek van de moeder in mij aangekomen. Door tegelijkertijd op de plek te gaan staan als de jongste in het gezin. De jongste rebel die tevens stiekem, of nou ja zeg maar gerust publiekelijk, weer een scenario verandert. Zichtbaar en onzichtbaar.
Het thema wat me in dit project direct raakt is gezien worden. Ik word hierin op alle lagen geraakt, van hoog naar laag. En wie heel sterk naar voren komt de laatste dagen is mijn vader. Als ik naar bed ga draait er een hele film van vele momenten die ik samen met mijn vader heb meegemaakt. En serieus die zag ik even niet aankomen. In de euforie die ik ervaar huil ik. Nu pas na anderhalf jaar dat hij er niet meer is en ik op een plek zit waar ik helemaal niks meer kei hard hoef te doen in de beweging, overvalt me het gevoel van verdriet. Huh? Daar was ik toch al geweest dit jaar, maanden lang?
Misschien heeft het verdriet soms ook te maken met het gemis van een aanwezig fysiek ouderlijk familie figuur in het maken van deze hele grote stap. Het gaat dan over veiligheid. Misschien heeft het verdriet te maken met dat ik me met dit project volledig toe sta om te doen waar mijn hart zo blij van wordt en dat het me letterlijk is gegeven. Het gaat dan over het licht echt mogen vieren. Misschien dat het verdriet ook vertelt dat er nog steeds stukken zijn die gezien willen worden in alles wat ik nu mee maak. Het gaat dan over alleen voelen in de wereld en die oude stukken loslaten. Die weet ik overigens wel zeker. Maar waarschijnlijk zijn het ze allemaal als ik ze zo benoem. De manier waarop community zich vormt, is essentieel in dit verhaal. De community om mij heen. Maar ook de community in mijzelf. Kan ik verenigen met ieder die zich wel of niet aandient? Dat is een mooi proces.
Ik denk dat ik dan al gelijk het grootste thema te pakken heb. Ik wil gezien worden. Mezelf hierin zien. Ik denk ook gelijk dat dit een thema is waarin we allemaal geraakt worden. Onszelf durven zien, gezien willen worden en gezien gaan worden. In dit project zit natuurlijk een toontje lager naar het systeem in ons waarin we met z’n allen hard aan het groeien zijn in het gezonde gevoel van gezien worden en mogen zijn. De matrix waarin we zijn meegegroeid, brokkelt gelukkig beetje bij beetje af omdat we steeds meer letten op waar onze eigen behoeftes liggen en wat we daarvoor nodig hebben. En als we dat niet doen en daar naar handelen, worden we altijd wel weer ergens, door iets, of iemand getriggerd dat wel te doen. Er is verandering op komst. In onszelf en in de wereld. We gaan (het) zien. En ik ga er met velen door en voor in dit project. Met een zogezegd acht punt nulletje.
Op dit moment ben ik voor bijna 1/4 e deel van beoogde doel geholpen. 24 mensen hebben tot nu toe financieel geschonken in de start en een heleboel ook op een andere manier. Dat zijn evenzo rijke giften. Al met al beteken dat ik door die steun nu al een maand rustig kan ademen en creëren. Doordat ik het mijzelf gun, het mij gegund wordt kan ik mezelf verder gestalte geven. Ik voel me daardoor echt ontzettend gedragen. Iedere keer als ik met mijn hoofd weer onder een dekentje wilde kwam er weer een pling met daaropvolgend een gift. Dat liet me doorgaan. Want ik was ook bereid te stoppen als het aan den beginnen me niet gegeven was, want dan was dát de boodschap van het hele verhaal, je hebt een andere weg te gaan. Maar is dus nu niet het geval. Ik heb hierin voor nu dus iets te doen, daar waar het blijft stromen.
Ik besef me met het beschrijven van mijn missie dat puntje 1 toch echt wel creëren gaat zijn en puntje 2 pas connecten in de omgeving. Die 2 zullen wel hand in hand lopen, maar waarom ik het zeg is dat mijn grootste helingsweg in creatie zit. En de behoefte is er heel sterk om dit in eerste instantie met mijn handen te doen. Er wil van alles uit mijn handen. En het leuke is, dat mijn moeder mij vanaf jongs af aan heeft gestimuleerd om te creëren en mijn handen te gebruiken. Ze hoopte zo graag dat ik hierin zou doorzetten. Mooi, want dat besef ik me nu pas nu ik dit schrijf, dat mijn vader en moeder in dit verhaal in mij samen komen als ook 2 belangrijke thema’s in mijn leven. Mezelf (laten) zien en doorzetten. Dat wil ik mezelf maar ook hen beiden laten zien.
Het mooie van mijn creaties is, nu heb ik het met name over mijn Medicijnbuidels die ik maak, dat ze zijn verbonden met het hart. En altijd verbonden met thema’s waarin tijdens het maken transformatie plaats vindt. Bij degene voor wie ik ze maak, maar ook bij mezelf. Nu heb ik de wens om naast de medicijnreizen die ik met mensen maak in de creatie van een medicijnbuidel, heel veel buidels te maken die op thema’s gaan, zonder dat er al fysiek een persoon aan gekoppeld is. Zo kan vanuit mijn hart lekker veel creëren en mijn thema’s er in -en uit vlechten.
Ik ben vorig jaar in Engeland, Glastonbury, op een hele mooie reis naar Avalon, in een winkel aangesproken over mijn Medicijnbuidel die ik droeg, met de vraag of ik ze voor hen kon produceren zodat zij ze weer konden verkopen. Dat was natuurlijk een super mooi compliment, maar ik wist even niet hoe ik dat dan aan zou gaan pakken, daar het een persoonlijk afgestemd medicijn is. Ze gaf gelijk de vraag terug, zou je dan Medicijnbuidels kunnen maken op thema, zodat mensen zelf kunnen voelen met welke buidel en welk thema ze resoneren? Dat idee daar kon ik wel wat mee.
Tot op de dag van vandaag heb ik de uitnodiging die op papier staat met een emailadres van de betreffende winkel nog steeds in een doosje liggen. En de laatste tijd is de uitnodiging weer gaan lonken en heeft er mede voor gezorgd dat het vuurtje va creëren weer wordt aangestoken. Wist je dat mijn broer met de start gedachtes voor de verkoop in Engeland een aandeel heeft gehad? Het leuke is dat hij niet echt met deze stof verbonden is, maar mij hierin wel weer aanspoorde iets mee te gaan doen. We gaan eens zien wat hier van gaat komen.
Het veelvuldig creëren nodigt mij uit, zoals ik al zei, om de thema’s hierin uit te vlechten, met dat het vlechten ook zo léuk is. Mijn wens is dan ook om me verder te verdiepen in allerlei vormen van vlechtwerk met leer, zodat ik met de creaties mijn creativiteit helemaal kwijt kan met meerdere basisvarianten. Nu is geen buidel hetzelfde, maar in de basis vaak wel. En weet je wat nu het bijzondere is van dit verhaal? Alles ligt klaar, ik heb de ruimte gekregen en toch vind ik het spannend om te beginnen. Al dan niet bij de bestellingen, want dat is een geheel wat me past als een jasje. Maar de nadruk alleen op het jasje leggen, zonder persoon eraan gebonden, dát voelt als een nieuwe baan. De ruimte hierin laat me zwemmen. Maar ik geloof dat ik dat vroeger juist het allerleukste vond, zwemmen. Haha. Yes terug naar dat gevoel!
Ok terug naar mijn tietjes, eh t shirtje omhoog, eh met de billen bloot. Impact project 8.0 gaat heel veel brengen. Ik heb bewust gekozen voor 100 mensen in de ondersteuning, want dat is het bedrag wat ik nodig heb om een doorstart te maken én dan is het ook echt een project besef ik me. Een project waarin ik door mag pakken en iedere keer weer opnieuw mag opstaan en mensen mee mag nemen in mijn verhaal en creaties. Ik reik hier graag mee uit tot ver buiten mijn (comfort) zone.
Door dit project krijg ik niet alleen de ruimte om te creëren en connecties te leggen in de omgeving, het is tevens een manier, kom ik achter, mezelf online zichtbaar te maken in wat ik graag met de wereld wil delen. Een soort stok achter de deur, zodat ik me niet ga verstoppen in dat hutje van “mij”. Haha. Nee ik vind het veel te leuk mijn snoetje, snuisterijen en spinsels te delen. Maar nu heb ik wel een hele duidelijke richtlijn.
Impact is namelijk het centrale thema van Earth Medicine Movement. Het project is persoonlijk voor mij, voor warms en een boterham, maar het zorgt er wel voor dat ik impact uitoefen met een kleine rimpel in de zorg voor Moeder Aarde, ons eigen Medicijn gaan aanspreken en daarmee boos en blij, ja echt allebei, in Beweging komen. Met jong en oud. Om samen een steeds meer rimpels te rimpelen (zonder rimpels haha) en er een gezond, stralend en vrij en LIEFDEVOL feestje van te maken op deze Aardbol. Let’s start a Revolution in our Hearts!