Benieuwd waar ik over blog? Lees Impact Project 8.0, Gedachtegoed Impact Project 8.0 en Concreet doel Impact Project 8.0.
14 Dec 2024
Goud
Mijn zus zei laatst “Ik kan me voorstellen als je basis rustig en constant is dat je veel meer tijd en ruimte overhoudt om de dingen te doen die je graag wil doen”.
Ze vind het lastig te begrijpen dat mijn pad zo anders is dan die van haar en de meeste mensen, met de gedachte als je een vast huis of een vaste plek hebt dan is er rust.
Ik ben het daar mee eens. Dat is ook de reden waarom ik hier in totaal 9 maanden (ik ben er al sinds juni) verblijf, zonder dat ik halsoverkop vertrek omdat ik denk dat iets anders me meer zekerheid gaat geven. Grappig trouwens, overal ben ik precies 9 maanden. Ook ik beval geloof ik van het heelal 😁.
Als je groeiend ondernemer en pionier bent en in balans wil leven, is het van belang de maandelijkse lasten te verlagen. Inkomens zijn niet zeker en soms heeft iets tijd nodig om gestalte te krijgen voor het loopt en (economisch gezien) verkoopt. En dat vraagt een creatieve geest.
Door geen vast huis meer te bewonen, een bus te rijden voor werk en overnachten en daarbij leegstaande te gekke huizen te bewonen, of een ruildienst leveren op de meest inspirerende plekken, loop ik m’n neus hierin graag achterna. Ook al vraagt dat een sterke maag en is dat soms heel hard werken.
Het is een weg voor mij die onderwijl al steeds een bestemming is, want morgen bestaat niet. Daar zit bij mij de rust. Dat is de grootste uitdaging in het leven. Om dat te kunnen. Berusten in het niet weten. En te genieten van nu. Het kan. Het leven heeft namelijk het beste met iedereen voor.
Door deze weg te blijven volgen zal ik me blijven voeden met wat er allemaal voorbij komt en daarmee kom ik (wederom) precies uit op een plek waar ik verliefd van word en waar ik voor langere tijd kan landen.
De rust en inspiratie die ik onderwijl krijg in deze natuurlijke habitats en de ruimte die ik nu creëer met m’n eigen welzijn en creaties zijn me bijzonderweg GOUD waard.
9 december 2024
Zwanger
Mijn zwangere vriendin is een weekend hier in het Bos en ze zegt: “Ik kan niks anders als me overgeven aan mijn lijf en de processen die ermee gepaard gaan. Het is alsof ik uit m’n hoofd treed en alleen maar kan volgen wat zich aandient in mijn lijf.”
Het voelt alsof we samen zwanger zijn. Zeg ik ook tegen haar. Ikzelf zal hoogstwaarschijnlijk geen Moeder meer worden, maar ik voel net als haar een enorme oerkracht in mijn schoot welke me aanstuurt alleen maar gehoor te geven aan het creatieproces wat gaande is van binnen uit. Het is alsof ik geen andere keuze meer heb dan dit. En ik geef me volledig over aan deze dikke buik.
Ik geloof dat ik de mooiste fase van mijn Leven in ga, waarbij de tijd me nu gegeven is de Winter maanden het broednest te betreden. Een proces waarin ik geboorte mag geven aan iets wat me in het leven brengt naar hetgeen waarvan ik alleen maar kan jubelen.
Een proces waarin ik me veranker in rust, warmte, zalving en vertrouwen. Een tijd van verfijning in de verkleining. Vorig jaar dacht ik al te kunnen broeden. Toen werd in verbinding met mijn grootmoeders in het Noorden het nest pas gebouwd.
Ik bekijk ieder takje op de juiste plek, trek wat nog uitsteekt weer terug naar binnen en geniet van de schoonheid wat voor me ligt en groeit. Nieuwsgierig en vol verwondering wetende dat ik 0% en tegelijkertijd 100% invloed heb op het moois en gezonds waarvan ik in de Lente mag bevallen🤰.
6 December 2024
Wonderschoon
Yay!! Happy. Vandaag kruip ik weer achter m’n bureau en vlecht ik een vd laatste persoonlijk afgestemde Medicijnbuidels van dit jaar in elkaar. In de eindfase valt een buidel versneld en bijzonder verrassend in een. En het Veren werk is echt n feest.
Veel kon ik er dit jaar niet creëren maar wow, nu ik er in aandacht kan zijn, glijdt wat zich aandient moeitelozer door mijn vingers en ontstaat er organisch een kloppende vorm. En de vormen vd buidels ~ dat vind ik nu zo mooi ~ veranderen mee in de verdiepende laag die ik zelf in het leven ervaar.
Hierna rond ik nog 1 persoonlijke reis met iemand af en dan ga ik een tijdje met een set buidels aan de slag die ik los verkoop. Ontstaat er dan langzaam dat “winkeltje” waar ik al zo lang van droom? Het mooie is dan ook dat ik wat meer creaties online kan delen.
Er ontstaan hier en daar al eigenhands attributen die het geheel uniek en af gaan maken (veel oefenen en uitproberen) en ik ben héél benieuwd wat er verder uit mijn handen gaat rollen.
Wonderschoon mag het zijn in ieder geval! 🫶🌱
Dinsdag 4 dec 2024
Mens.
Ik beweeg steeds meer naar berusting in de weg die ik ben ingeslagen.
Mijn missie is niet wat ik wil bereiken, ook met dit project, kom ik achter, maar zakken en verankeren, in rust, zachtheid en vertrouwen.
Ik begin het ritme van het off grid leven en het bos waar ik verblijf te snappen, heb steevast iedere dag mooie ontmoetingen bij de rivier, er ontstaat nieuwsgierigheid, met al creaties groeiend in m’n handen en m’n poes is heel happy met zoveel quality time.
Onderwijl dit life changing project en proces komen er vele versies van mij voorbij. En de leukste? Die vind ik van het mens durven zijn.
dankbaar
27 november 2024
Waarheid
Ik ben beetje bij beetje aan het delen met mijn familie en vrienden over de rauwheid achter mijn project.
Mensen denken vaak nog dat het project waarin ik op giften leef vr n deel nog los staat van mijn leven, maar het project ís mijn leven. Enige back up die ik heb is God 😇.
Oh man, dat gaat gepaard met vette angstaanvallen en lichamelijk ongemak. Ik heb er blijkbaar nog iets in te doen. Ik gooi dit daarom open in mijn nabije kring. Want zoiets moet je niet alleen doen.
Over geld praten wordt vaak verzwegen. Er om vragen doet men vaak niet laat staan aangeven dat het echt niet meer gaat. En dan? Isolatie? Afbrokkelen? Doei. Ikke niet. Het open gooien is rete spannend. Maar levert me tot nu toe veel op.
Wat ik doe met leven op giften blijkt uitzonderlijk. Alles in Nederland is zo geregeld dat iedereen er altijd wel “goed” bij zit en ook denkt dat iedereen dat wel zal doen als het niet meer gaat.
Ik doe dat niet, omdat ik weet dat het leven op deze manier ondergaan mij dichter bij iets waars brengt. Wat dat ook mag zijn. En dat is het enige wat ik nog kan doen wil ik voorbij trauma kunnen leven en gezond fundamenteel iets voor de wereld betekenen. Zonder dat ik iets geforceerd moet blijven redden wat ik niet redden kan en wil.
Door dit te doen sterf ik wel n aantal keer. In gesprek met anderen sterft er ook iets. Met name waarheden vanuit aannames. Eigen verhalen. Verhalen waarin we vergeten de ander en onszelf voor vol aan te zien. Kunnen we los van deze verhalen zelf nog wel bestaan? Cruciaal punt.
Ik kom in deze gesprekken er achter dat ik mentale, fysieke, emotionele hulp nodig heb. Want ik loop soms vast vd spanning, waar ik met mijn eigen technieken en strategie niet uit kom. Ik heb mezelf afgelopen jaren zo sterk gehouden en mijn grenzen opgerekt. Ik heb zalf nodig.
Betekent dat ik deze weg v giften niet moet bewandelen? Juist wel. Deze weg brengt me daar waar ik nog nooit ben geweest, naar nieuwe mogelijkheden én de ultieme waarheid in een wereld waarin deze verstopt is geraakt.
En ik zal er alles aan doen om deze te vinden en te delen met mezelf en iedereen die de deur daar voor open zet.
Kan zomaar heel leuk worden.
❤️
20 november 2024
Blind vertrouwen
“Lekker bezig, je gaat goed hè!” JA.
Maar achter de schermen.. mag ook gezien 😅🙈.
In mijn vorige post schreef ik dat ik aangenomen ben. Daarmee doel ik dat ik mezelf aangenomen heb in mijn eigen bedrijf (heet Earth Medicine Movement) en dat ik daarin gedegen aan het werk ben met mijn eigen producten en creaties.
Toen ik begon met Impact Project 8.0, waarin ik besloten heb komende tijd op giften te leven, ging ik op blind vertrouwen. Ik deed een voor mij kwetsbare deur open. Op giften leven voelt erg moedig. En ook eng. Vooruitzichten zijn niet zeker en trauma in tekort wordt hier in aangeraakt, getackeld en weer opengebroken.
Het leek dat ik nog een keuze had er uit te stappen bij geen succes. Dit veranderde na 30 giften en een pittig proces met stalen zenuwen, potten huilbuien en op – en neerwaartse sprongen.
De start v mijn project en dat ik daarin mezelf nu écht heb aangenomen is een statement mijn kunst te blijven maken en daarmee iets ook in mezelf in beweging te zetten.
Er is geen andere keuze meer dan, nu nog 4 maanden en 10 dagen, hier in het off grid huisje te blijven in de rust die er voor nodig is om zo te kunnen leven, maar tevens ook bij te tanken (blijkt steeds meer). Creëren in wat er zich voordoet in én los van dit proces helpt enorm mijn weg weer te vinden.
Ik vraag ondersteuning met een gift voor mijn basisbehoeftes. Er is nu voor 1,5 mnd voldoende hout en afgelopen maand heb ik mijn vaste lasten en eten vd giften kunnen betalen. Dat ervaren en daarin kunnen berusten was echt niet normaal mooi. Alsof ik opgetild werd. En tegelijkertijd kon landen. Ik denk dat support in any kind ook de fuel is waarop een mens kan gaan. Komende maanden gaat dat ook lukken, maar mag zich nog uitwijzen hoe. Ik vertrouw op wat komt, creëer mijn ding, reflecteer, reduceer keer op keer en deel bij deze opnieuw mijn vraag.
Ik vraag met mijn project indirect ook ondersteuning in mijn aanwezige rol in de verbinding met de ander in een staat van well being die duurzaam is, instant en op langere termijn veel zoden aan de dijk zet, ook voor de nieuwe generatie. Ik ben daarin altijd graag een voortganger (geweest ook).
Nu ben ik degene die geholpen wordt. Maar wie weet is er een volgende persoon na mij (en Vera die dit gestart is) die het licht nodig heeft en verder brengt. Ieder ontspannen mens..
8 november 2024
Warme harten 💛💛💛
Vandaag rijd ik n lekkere rit nr t Noorden voor m’n half jaarlijkse tandarts uitje. De (meer dan) mondhygiëniste vraagt hoe het met me gaat en ik voel de vrijheid om te vertellen waar ik in zit. De algehele gezondheid telt bij de @debiologischetandarts.
“Het gaat goed met mij en het is ook spannend” zeg ik en ik deel over mijn project en het leven van giften deze 5 maanden. Ik vertel hoe het de basis legt in de vormgeving van mijn leven en werk. Ze luistert aandachtig en zegt. “Men mag dit begrijpen.”
Ze is de zoveelste deze week die de deur weer open zet in mijn proces en mijn project en direct voel ik de warmte weer door mijn lijf stromen. De tandarts zelf valt ook nog even met de deur in huis met lovends over wat hij verneemt in mijn natuurlijk leven op socials, voordat hij überhaupt door heeft waar we het over hebben. Haha. Nice. Warme harten. Daar heb ik er vanmorgen nog meer van gewenst!
Van de week schonk een vriend mij een hele kuubzak hout (wuhhh), om alvast de eerste tijd vd Winter te ontspannen en warm in dit off grid huis te kunnen zijn en creëren. In die ontspanning raak ik nu steeds meer.
Gisteren hoorde ik dat het na deze 5 maanden hier blijven in t Bos definitief stopt. Dat was even slikken en verstijven want ik hoopte op langer. Maar met dat ik tegen mezelf zei relaxxx vrouw, je krijgt precies wat je wenst, het project is gebaseerd op 5 maanden en die worden nu afgebakend waardoor je nog duidelijker koers kunt zetten. Het is doorstarten en weer uitvliegen. Werd ik weer zacht.
Het project zit vol met verrassende momenten. Het is een deel van mijn pelgrimstocht terug naar de essentie, het eenvoudige vh leven in verbinding met de elementen, daar waar ik zelf warm van word, het hoogste goed en goud 💛.
Gedragen met en door warme harten. Want een pelgrimstocht .. die wandel je nooit alleen.
❤️🔥
Woensdag 30 oktober 2024
Met mijn hulpvraag en de giften kan ik mijn energie super zuiver en sterk houden op waar mijn aandacht naar toe wil en mag. Dat ga je komende tijd ergens zien. Heel dankbaar voor de tijd die me gegund is en dat mensen snappen wat een doorstart ve bedrijf inhoudt, al helemaal in een totaal nieuwe levensfase en een voor mij onbekend deel van Nederland.
Dinsdag 29 oktober 2024
SCHITTEREND
Na een dikke week zit ik op bijna 1/3e van het beoogde doel van mijn project waar ik mensen vraag mij te ondersteunen. Een vraag met licht op kracht, kwetsbaarheid en onvoorwaardelijk geven.
Ik ben op een golf gestapt, tijdens de 13 open Poort dagen in de Maya Kalender (bleek later), waarin boodschappen vanuit de kosmos sneller binnenkomen. Vanuit hele duidelijke signalen en de realiteit voor m’n neus voelde ik iig NU moet ik GAAN 🏄♀️. En er is geen stoppen meer aan.
Door vele mensen pas ontmoet, van vroeger, als ook mensen van dichtbij is er onvoorwaardelijk geschonken. Er zijn tevens mensen die op een andere manier supporten, wat 👌 is. Ook is er teleurstelling, that’s part of the deal maar in de lijn v verwachting zit veel leerstof en vruchtbaars.
Met deze stap ga ik door mega veel lagen en de fijnste is dat ik volledig voel hoe ik mezelf hierin kan blijven dragen als ook dat ik sinds jaren voor het eerst ervaar dat de dagen praktisch gezien alleen van mij zijn. Wat vruchtbaar is voor het hele creatieproces.
Moois om te delen vd week:
“Jij hebt jouw print in mijn leven achter gelaten, ik mis je maar respecteer jouw keuze en steun je.”
” Wat een MOED heb jij dit zo de Wereld in te brengen, ik kan hier echt van genieten.”
” Jij bent echt een ongelooflijk sterk voorbeeld in durven te vragen en leren ontvangen.”
“Ik ken jou en vind dat je dit verdiend omdat je een voorbeeld bent een vrijmaker van een pad.”
“Je bent pionier waardoor anderen daar iets uit kunnen halen voor vernieuwing op deze aarde.”
“Ik wens dat je project gaat stralen. Voor jouw hoogste goed en voor het hoogste goed van allen”
” Dit is het nieuwe denken”.
” Mijn ouders hebben hun leven van giften geleefd”.
Dankjewel!
Zaterdag 27 okt
Waaahh mooi puntje. Iemand vroeg rechtuit het volgende:
Het lijkt nogal vrijblijvend, dus ik vroeg me af wat het doel is waar je naartoe wilt en wat je stappen daarnaartoe zijn.”
Goed deze vraag, nog meer concretiseren dus en ik gaf een klaar antwoord. Dit blijkt zomaar het concreetste schrijven van het hele project. Haha mooi. Daar maken we dan ook gelijk even goed gebruik van. Zie Concreet doel Impact Project 8.0.
Zo fijn hoe mensen in dit proces me ook dichter bij mijn doel(gerichtheid) brengen.
En poef weer 3 giften erbij. Dank!
Vrijdag 26 oktober
Peace
Wow een week geleden alweer begon mijn project. En wat is er veel gebeurd, gespiegeld en in gang gezet. Het project krijgt gestalte door dat ik het aan ga. Ieder deel en aandeel in deze rit is inspiratie voor mij.
Ik word in dit project herinnerd aan mijn overredingskracht. Het is zeker een kracht die ik in me heb. Het project is een beweging van binnenuit met een outgoing karakter waarbij ik mezelf uitnodig de pijl snel weer naar binnen te schieten en vanuit daar te creëren en inspireren.
100 giften is wat ik denk nodig te hebben komende maanden om in de basis rond te kunnen komen en vrijuit te kunnen creëren en connecten op mijn nieuwe tijdelijke verblijfplaats. Het is nog steeds een pelgrimstocht. Ik vaar op de goedheid van mezelf en die van anderen.
Ik hoéf het niet te halen. Wat er aan giften/aka tijd via deze weg verder binnen gaat komen zal de tijd en het geld zijn dat ik nodig heb om een doorstart te maken en een volgende stap (aan) te nemen op mijn pad. Dat is de plek in het Universum die ik heb.
Ik daag me hierin op alle vlakken uit en ben helder alert. Wat zich voordoet en goed voelt in en buiten mezelf ga ik aan. Soms even een sprong. Levendig en in beweging. En in die beweging houd ik het graag rustig en vredig van binnen. Dat vraagt deze tijd ook. Afgelopen week kostte veel energie, maar was t zeker waard. Ik heb de moed gehad. Het is in de Wereld gezet. Wakker. En de rest doet t werk. Nu zaak om weer hout te scoren en bij de kachel lappen te gaan knippen.
Peace!
Donderdag 24 oktober
Stilte in de ecstase
Geen nieuwe donaties op woensdag. Eerste dagje stilstand. Dagje rust deed me goed, alhoewel ontspannen nog niet 100% lukt. Het heeft zo n impact, dit doen. Heb mijn blog nog wel even gedeeld. En genoten vd enorm gestegen cijfers op mijn rekening en vh gevoel dat ik komende maand iig rustig warm en vrij kan creëren. Mijn hele lijf tintelt een helder zonnig bubbel gevoel. Dat dit gewoon gebeurt 🙏.
Nu uit de ecstase komen, dalen en in stilte creëren. De warmte vd kachel die weer aan gaat, helpt me om weer in lichaam te komen. En menstrueren helpt ook. Te gek dat dit nu komt. Gedwongen naar binnen keren, integreren om helder te krijgen hoe en wat ik straks mag oogsten.
Hier een fijne oogst de afgelopen dagen:
“Jij hebt jouw print in mijn leven achter gelaten, ik mis je maar respecteer jouw keuze en steun je.”
” Wat een MOED heb jij dit zo de Wereld in te brengen, ik kan hier echt van genieten.”
” Jij bent echt een ongelooflijk sterk voorbeeld in durven te vragen en leren ontvangen.”
“Ik ken jou en vind dat je dit verdient omdat je een voorbeeld bent, een vrijmaker van een pad.”
“Je bent pionier waardoor anderen daar iets uit kunnen halen voor vernieuwing op deze aarde.”
“Ik wens dat je project gaat stralen 🌞🌞🌞
Voor jouw hoogste goed
en voor het hoogste goed van allen”
” Dit is het nieuwe denken”.
Dankjewel in kwadraat.
Woensdag 23 oktober
What a wonder full World
Het is heel mooi hoe dingen in elkaar vallen. Op het moment dat ik mijn eerste blog geschreven heb, komt er een appje binnen, midden in de nacht, waarin iemand nog even de telefoon aanzette en voelde, ik wil gaan schenken met een dubbele gift.. Wuhh.
Voor mij een heel duidelijk signaal dat het dusdanig aan de gang is, mijn plek mogen innemen en op mijn manier de creatie in gaan. En niet alleen voor mezelf omdat ik zo van creëren hou, dit is voor een hoger goed. Ik verspreid op mijn manier bundels liefde als ook zienswijzen die anderen raken. Iedereen heeft hierin op zijn of haar manier iets te brengen. En als we hierin authentiek en met heel veel liefde kunnen blijven bewegen, zien en maken we de Wereld steeds mooier.
Een van de creaties die ook centraal staan deze periode zijn impactcirkels. Die bestonden al voordat mijn naam voor het project ontstond. Dat zijn cirkels waarin ik met jongeren samen kom, in co creatie (dus voel je jouw rol hierin ook, neem dan contact met me op), om elkaar te inspireren in zichtbaar maken aan de wereld wat je te bieden hebt. Hoe kun je op jouw manier impact uitoefenen? Ik heb in ieder geval verhalen genoeg waarmee ik een voorbeeld geef in zo kan het ook. Wat als alles mogelijk is, wat zou je dan doen? Wie zou je zijn? Wat ga je brengen? En meestal doen jongeren dat al en is het fantastisch met hen daarin te bewegen en te creëren en elkaar vooral hierin te blijven aanmoedigen. Dat we ze mogen bijstaan met hun giften en ze klaarstomen met hun bijdrage voor een wonderfull world.
Ook mooi in de benaming van mijn vorige verhaal Start a Revolution in your Heart, krijg ik nu net een bericht binnen met een herinnering van een event van Vrouwen voor Vrijheid waar ik 3 jaar geleden in Rotterdam onderdeel van was. Ook iets met impact, voor vrijheid gaan. Het is een belangrijk onderdeel geweest van deze Revolution in my Heart, waarheidsgetrouw naar buiten treden en een plek innemen. Dat deden we lachend, luchtig, ludiek en groots in de grote stad. Even maar, want toen woonde ik al bij het bos in de stilte, waar ik me gelijk weer kon verstoppen na de drukte. O my lord. Wel blij dat ik dit heb kunnen doen.
Nu voel ik me opnieuw een overbruggings godess haha voor vrijheid in mijn waarheid en wellicht ook die van een ander. Weliswaar vanuit een veel rustigere plek, precies waar ik nu wil zijn. Creërend. In en met de natuur. Met net zoveel impact.
Dinsdag 22 oktober 2024 (start blog)
Start a revolution in your heart!
Zo. De blog pagina is aangemaakt. Ik weet trouwens niet hoe je een blog aan moet maken. Dus gewoon lekker simpel datums met tekst.
We zitten vandaag al op de 4e dag dat het Impact Project van start is gegaan. En ik kan het met recht een Impact Project noemen, want impact heeft het. Amai wat was het spannend met de billen bloot te gaan. Of eerlijk gezegd mijn tieten te laten zien. Want mijn rok wordt niet afgedaan, ik trek mijn shirtje omhoog! Das een hele andere beweging. En als je verder kijkt, kijk je naar het hart, deze woont daar heel leuk tussen mijn tietjes.
Het project is gestart vanuit het hart. Mijn hele reis is begonnen vanuit het hart afgelopen jaar. Ik verloor mijn Vader en besloot mijn roer om te gooien. En hier zit ik dan. Starting a revolution in my heart. In een off grid bos huisje mezelf royaal gestalte te geven in een vorm waar je U tegen zegt. Dat zou mijn vader dan gezegd hebben. Met 2 handen voor zijn ogen en knijpende billen. Nu moedigt hij me vooral aan voor 100 mensen te gaan, met een christelijk bedrag van 50,-. Want het moet wél netjes zijn.
Afgelopen jaar was een grote reset. Het sterven van mijn vader veranderde letterlijk iets in mijn huid en hart, alsof er direct een proces werd gestart van letterlijk de lagen in mijn huid en hart die ik had opgebouwd nu ook mochten sterven. Ik zag steeds het beeld van mezelf weer opnieuw de wijde wereld in gaan, maar dan in een andere gestalte, zonder vader. Als grote meid. Nu ben ik al 43 maar je leeftijd zegt niks over de fase waarin je zit. Je kunt in je leven steeds opnieuw een overgangsfase in gaan. En ik ben op de plek van de moeder in mij aangekomen. Mezelf kunnen dragen en liefdevol uitdragen. Op een gezonde plek.
Het thema is zichtbaar zijn, zien en gezien worden. Ik word hierin op alle lagen geraakt en dat is mooi. En wie heel sterk naar voren komt de laatste dagen is mijn vader. Als ik naar bed ga draait er een hele film van vele momenten die ik samen met mijn vader heb meegemaakt. Die zag ik even niet aankomen. In de euforie die ik ervaar huil ik. Nu pas na anderhalf jaar dat hij er niet meer is en ik op een plek zit waar ik helemaal niks meer kei hard hoef te doen in de beweging, overvalt me in de euforie ook een gevoel van verdriet. Huh? Daar was ik toch al geweest dit jaar, maanden lang?
Misschien heeft het verdriet soms ook te maken met toch het gemis van een aanwezig fysiek ouderlijk familie figuur heel dichtbij, in het maken van een hele grote stap. Het gaat dan over veiligheid. Misschien heeft het verdriet te maken met dat ik me met dit project volledig toe sta om te doen waar mijn hart zo blij van wordt en dat het me letterlijk is gegeven. Het gaat dan over het licht echt mogen vieren. Misschien dat het verdriet ook vertelt dat er nog steeds stukken zijn die gezien willen worden in alles wat ik nu mee maak. Het gaat dan over alleen voelen in de wereld en die oude stukken loslaten. Die weet ik overigens wel zeker. Maar waarschijnlijk zijn het ze allemaal als ik ze zo benoem. De manier waarop community zich vormt, is essentieel in dit verhaal. De community om mij heen. Maar ook de community in mijzelf. Kan ik verenigen met ieder die zich wel of niet aandient? Dat is een mooi proces.
Ik denk dat ik dan al gelijk het grootste thema te pakken heb. Gezien worden. Mezelf hierin zien. Ik denk ook gelijk dat dit een thema is waarin we allemaal geraakt worden. Onszelf durven zien, gezien willen worden en gezien gaan worden.
We zijn met z’n allen hard aan het groeien in het gezonde gevoel hierin. De matrix waarin we zijn meegegroeid, met gesloten kaders/ kijken, hoger op komen met veelal eenzijdig breinwerk, meer, groots en machtig willen zijn of hebben, ontelbare richtlijnen, denken in tekorten met als gevolg individualisme, gescheidenheid en hartstikke moe gedragen, brokkelt beetje bij beetje af omdat we steeds meer letten op waar onze eigen behoeftes liggen, met alles wat we bij ons dragen met het besef dat dit meer dan genoeg is. En als we dat niet doen, worden we altijd wel weer ergens, door iets, of iemand getriggerd daar over na te denken en het miss eens wel te gaan doen. Wat zou er dan gebeuren?
Er is verandering op komst. In onszelf en in de wereld. We zoeken met velen hierin steeds meer de verbinding bij elkaar en delen wat we nodig hebben. We gaan (het) zien. En ik ga er met velen door en voor in dit project. Met een zogezegd acht punt nulletje.
Op dit moment ben ik voor 1/4 e deel van beoogde doel geholpen. 25 mensen hebben tot nu toe financieel geschonken in de start en een heleboel ook op een andere manier. Dat zijn evenzo rijke giften. Al met al betekent dat ik door die steun nu al een maand rustig kan ademen en met een rustig systeem kan creëren. Dankbaar als dat ik ben ga ik natuurlijk voor 4 maanden meer zoals beoogd, want een maand is zo voorbij. Doordat ik het mijzelf gun, het mij gegund wordt kan ik mezelf verder gestalte geven. Ik voel me daardoor ontzettend gedragen en zet me van binnen warm aan me uit te kunnen dragen. Iedere keer wanneer ik dacht, vooral in het begin, oh shit oh shit en mezelf weer opkalefaterde met you can do this, trust the process, omg ik weet het ff niet meer, hup kwam er weer een pling met daaropvolgend een gift. Dat liet me doorgaan. Want ik was ook bereid te stoppen als het aan den beginnen me niet royaal gegeven was, want dan was dát, hoe zuur dan ff ook, de boodschap van het hele verhaal, je hebt een andere weg te gaan. Maar is dus niet het geval. Ik heb hierin voor nu dus iets te doen, in waar het blijft stromen. Nu zaak me te focussen op creatie en in de flow een lijn uit te zetten in de verbinding met de buitenwereld, zodat het project in beweging blijft en daardoor zichtbaar.
Ik besef me met het beschrijven van mijn missie in het project dat puntje 1 toch echt wel creëren gaat zijn en puntje 2 pas connecten in de omgeving. Die 2 zullen wel hand in hand lopen, maar waarom ik het zeg is dat mijn grootste helingsweg in creatie zit. En de behoefte is er heel sterk om dit in eerste instantie met mijn handen te doen. Er wil van alles uit mijn handen. En het leuke is, dat mijn moeder mij vanaf jongs af aan heeft gestimuleerd om te creëren en mijn handen te gebruiken. Ze hoopte zo graag dat ik hierin zou doorzetten. Mooi, want dat besef ik me nu pas nu ik dit schrijf, dat mijn vader en moeder in dit verhaal in mij samen komen als ook 2 belangrijke thema’s in mijn leven. Mezelf (laten) zien en doorzetten. Dat wil ik mezelf maar ook hen beiden laten zien.
Het mooie van mijn creaties is, nu heb ik het met name over mijn Medicijnbuidels die ik maak, dat ze zijn verbonden met het hart. En altijd verbonden met thema’s waarin tijdens het maken een grote transformatie plaats vindt. Bij degene voor wie ik ze maak, maar ook bij mezelf. Daarom is het creëren dubbel zo mooi, ik maak iets prachtigs waar mijn hart heel blij van wordt en het heeft een impact op de verbinding met ieder ander en de omgeving. Nu heb ik de wens om naast de medicijnreizen die ik met mensen maak in de creatie van een Medicijnbuidel, buidels te maken die op thema’s gaan, zonder dat er al fysiek een persoon aan gekoppeld is. Zo kan ik vanuit mijn hart doorgaans creëren en mijn thema’s er in -en uit vlechten.
Ik ben vorig jaar in Engeland, Glastonbury, op een hele mooie reis naar Avalon geweest. Waarin je plek innemen in de wereld werd aangemoedigd in een wel heel bijzonder Veld. Ik ben in Glastonbury in een fantastische esotherische winkel aangesproken over mijn Medicijnbuidel die ik droeg, met de vraag of ik ze voor hen kon produceren zodat zij ze weer konden verkopen. Dat was natuurlijk een super mooi compliment en een test of ik mijn plek kon innemen, maar ik wist even niet hoe ik dat dan aan zou gaan pakken, daar het een persoonlijk afgestemd medicijn is. Ze gaf gelijk de vraag terug, zou je dan Medicijnbuidels kunnen maken op thema, zodat mensen zelf kunnen voelen met welke buidel en welk thema ze resoneren? Dat idee daar kon ik wel wat mee.
Tot op de dag van vandaag heb ik de uitnodiging die op papier staat met een emailadres van de betreffende winkel nog steeds in een doosje liggen. En de laatste tijd is de uitnodiging weer gaan lonken en heeft er mede voor gezorgd dat het vuurtje va creëren weer wordt aangestoken. En nu ik op mijn plek sta, kan ik gaan beginnen. Wist je dat mijn broer met de start gedachtes voor de verkoop in Engeland een aandeel heeft gehad? Het leuke is dat hij niet echt met deze stof verbonden is, maar mij hierin wel weer aanspoorde iets mee te gaan doen. We gaan eens zien wat hier van gaat komen.
Het doorgaans creëren nodigt mij uit, zoals ik al zei, om de thema’s hierin uit te vlechten, met dat het vlechten ook zo léuk is. Mijn wens is dan ook om me verder te verdiepen in allerlei vormen van vlechtwerk met leer, zodat ik met de creaties mijn creativiteit helemaal kwijt kan met meerdere basisvarianten. Nu is geen buidel hetzelfde, maar in de basis vaak wel. En weet je wat nu het bijzondere is van dit verhaal? Alles ligt klaar, ik heb de rust en ruimte gekregen en toch vind ik het spannend om te beginnen. Al dan niet bij de bestellingen die zijn gedaan, want dat is een geheel wat me past als een jasje. Maar de nadruk alleen op het jasje leggen, zonder persoon eraan gebonden, dát voelt als een nieuwe baan. De ruimte hierin laat me zwemmen. Maar ik geloof dat ik dat vroeger juist het allerleukste vond, zwemmen. Haha. Yes terug naar dat gevoel!
Ok terug naar mijn tietjes, eh t shirtje omhoog, eh met de billen bloot. Impact project 8.0 gaat heel veel brengen. Ik heb bewust gekozen voor 100 mensen in de ondersteuning, want dat is het bedrag wat ik nodig heb om een doorstart te maken én dan is het ook echt een project besef ik me. Een project waarin ik door mag pakken en iedere keer weer opnieuw mag opstaan en mensen mee mag nemen in mijn verhaal en creaties. Ik reik hier graag mee uit tot ver buiten mijn (comfort) zone.
Door dit project krijg ik niet alleen de ruimte om te creëren en connecties te leggen in de omgeving, het is tevens een manier, kom ik achter, mezelf online zichtbaar te maken in wat ik graag met de wereld wil delen. Een soort stok achter de deur, zodat ik me niet ga verstoppen in dat hutje van “mij”. Haha. Nee ik vind het veel te leuk mijn snoetje, snuisterijen en spinsels te delen. Maar nu heb ik wel een hele duidelijke richtlijn.
Impact is namelijk het centrale thema van Earth Medicine Movement. Het project is persoonlijk voor mij, voor warms en een boterham, met dat ik zorg dat ik impact uitoefen met een kleine rimpel, in de zorg voor Moeder Aarde, dat we ons eigen Medicijn gaan aanspreken en daarmee boos en blij, ja echt die mogen allebei (sacred), in Beweging komen. Met jong en oud. Om samen steeds meer rimpels te rimpelen (zonder rimpels haha) en er een gezond, stralend, vrij, open en LIEFDEVOL feestje van te maken op deze Aardbol. Let’s start a Revolution in our Hearts!